Hehehe ;] Dzisiaj sa imieniny ks. Arusia :) Hehe, trzeba mu ladnie zyczonka zlozyc ;) Chociaz, moze nie? On mi nie zlozyl na urodziny ;] A tak w ogole, to wczoraj Arus mial przyjsc do mnie po koledzie, ale tak "przypadkiem" mnie nie bylo w domku :)
Dokladnie, lezalam sobie dzisiaj w sniegu ;) I to nie jeden raz... :) Dlaczego? Z wycienczenia :P A no tak, Ostrowska stwierdzila, ze idziemy dzisiaj na lodowisko, ale bylo zamkniete, wiec wymyslila, zebysmy (nasza klasa) uzadzili "Bitwe na sniezki" Po tym wszystkim bylam tak zmeczona, ze juz nie mialam sily nawet uciekac... Normalnie masakra... :] Ale oplacilo sie: Ostrowska tez dostala ;] I to pozadnie:) Hehehe :) A wracajac do tego lezenia w sniegu, to bylo bardzo przyjemnie :) No, pomijajac fakt, ze pozniej mnie zakopali :) Ale Izunia mnie uratowala :) Hehehe :) Szkoda, ze jutro sa juz normalne lekcje... :) Heh... I juz mam nawet lepsza opinie co do Ostrowskiej... Moze jednak bede miala ta piatke na koniec z polskiego?? ;) No coz... W zeszlym roku mialam, ale wtedy uczyl mnie Kmiecik... Z nim bylo inaczej - ja go lubilam, a on mnie... :/
Ola mieszkała z rodzicami i bratem w bloku na Owsianej.
Niedawno skończyła 16 lat, uwielbia słuchać muzyki i czytać
książki. Była wesoła, choć czasem miewała nieprzyjemne sytuacje
w domu. Jak większość nastolatek kłóciła się ze swoimi
rodzicami, co sprawiało, że chwilami marzyła, by nie istnieli...
I teraz też tak było. Właśnie wybiegła z domu, nie mogła dłużej
jej słuchać, dobrze, że przynajmniej ojciec jest w pracy. On też
prawiłby jej kazania. A zazwyczaj zaczyna się od byle głupstwa,
np. od tego, że nie miała ochoty zjeść mięsa na obiad. Matka
przez tą błahostkę zaczęła się denerwować, potem wypominała
Oli jakieś jej grzeszki, nieposłuszeństwa. A dziewczyna
przeklinała ją w duchu, nie rozumiała, dlaczego jest karana za
coś, co przecież nie jest tak ważne. "Ja tylko nie miałam ochoty
zjeść mięsa, a znów płaczę...". To ją bardzo bolało. Prawie
zawsze była awantura, jeśli matka nie miała humoru, albo dzieci
jej czegoś odmówią. "Nic nie robicie w domu! Nic mi i ojcu nie
pomagacie! Wstydzilibyście się!" ganiła Olę i młodszego
Sławka, choć nie miała racji. Wypełniali swoje obowiązki, jeśli
poprosiła o odkurzenie mieszkania, zawsze od razu to robili. A
ona mimo to zawsze się czegoś czepiła. I nie można jej było nic
powiedzieć, bo uznawała to za pyskowanie i można było mieć
jeszcze większą karę. Z ojcem było inaczej. Z pracy wracał
dopiero wieczorem i z nim kłótnie zdarzały się o wiele rzadziej.
Ale za to potrafił się przyczepić do tego, że Ola stoi
przed lustrem. Tego nienawidziła, nie wiedziała, jak go
przekonać, że przecież to jest normalne, że jest chyba
przewrażliwiony. Miał też wąty o codzienne mycie włosów.
Ale były również dni, kiedy wszystko było w porządku, rodzice
mieli dobre humory i wtedy wszyscy czuli się jak najszczęśliwsza
rodzina. Ani Ola, ani Sławek nie potrafili więc powiedzieć,
czy mają wspaniałych, czy okropnych rodziców. Bo przecież oprócz
tych kłótni zdarzało się tyle dobrych chwil.
Dziewczyna pobiegła przed siebie, jeszcze nie wiedziała dokąd
zajdzie. Zatrzymała się więc na następnym zakręcie, by
zdecydować, gdzie iść. Gotowała się ze złości. "Co za kurwa, o
wszystko się musi czepiać, w ogóle nie możemy się dogadać.”
wyklinała na matkę. Zajrzała do kieszeni kurtki, miała
portfel i bilet. Pobiegła więc na przystanek i miała szczęście
bo akurat przyjechał autobus.
"Wrocławski rynek jest taki piękny... Wielka inspiracja"
myślała już spokojniejsza. Prawie zapomniała o kłótni z matką,
czuła tylko żal. Usiadła koło pręgierza, dziś było tam mało
ludzi, tylko jakieś dwie dziewczyny ubrane na czarno, około 18
lat, chłopak z dredami i babcia z wnuczkiem. Chłopczyk jadł
kanapkę. "Cholera, też jestem głodna. Gdyby matka się nie
pluła o pierdoły pewnie teraz jadłabym smaczny obiadek". Wyjęła
portfel i przeliczyła pieniądze. Cztery złote i pięćdziesiąt
trzy grosze, spokojnie starczy na frytki. Dobrze, że na
rynku też jest Mc`Donalds.
Zamówiła frytki i usiadła przy małym stoliku.
Obserwowała ludzi, to sprawiało jej przyjemność. Było wprawdzie
trochę wścibskie, ale jakie interesujące! Zazwyczaj wybierała
sobie jedną osobę, by dręczyć ją wzrokiem i podglądać jej
zachowania. Tym razem padło na niską dziewczynę o czarnych,
rozpuszczonych włosach, na oko 20 lat. Koło niej stał starszy
mężczyzna, prawdopodobnie jej ojciec. Uśmiechała się do niego,
miała sympatyczne dołeczki w policzkach. Bez przerwy poprawiała
włosy i bluzkę. "Chyba nie czuje się za dobrze w swojej skórze.
Wolałaby być inna? Możliwe, tyle kobiet i dziewczyn marzy o
odmiennym, lepszym wyglądzie.". Na jej lewej ręce połyskiwały
trzy srebrne bransoletki. Oli całkiem się podobały, choć
zazwyczaj nie nosiła żadnych ozdób prócz zegarka i ewentualnie
łańcuszka. Starszy pan poszedł na wyższy poziom, pewnie do
swojego stolika i dziewczyna została sama. Rozglądała się
wszędzie, aż w końcu mogła zamówić zestaw. Pracownik uśmiechnął
się do niej miło, wstukał coś w kasie i odszedł. "Czarnulka"
odwróciła głowę i popatrzyła się Oli prosto w oczy. "Czyżby
poczuła, że ją obserwuję? Trochę głupio wyszło, żeby tylko nie
myślała sobie czegoś..." pomyślała i spuściła wzrok na
frytki. Dokończyła je i już chciała wyjść, gdy nagle
podeszła do niej ta dziewczyna.
- Czy wydawało mi się, czy mnie obserwowałaś? - spytała.
Ola poczuła się trochę głupio. Jeszcze nigdy "upatrzona"
osoba nie podeszła do niej, nawet jeśli zauważyła, że jest
obserwowana.
- Yyy... no tak, ale nie myśl, że...
- Ej spokojnie - "Czarnulka" uśmiechnęła się
sympatycznie. - Nie musisz się tłumaczyć, wiem, o co chodzi.
Ola zdziwiła się trochę. W końcu odważyła się poruszyć, bo
przed chwilą nie mogła wykonać żadnego ruchu.
- Może usiądziemy na chwilkę? - zaproponowała
obserwowana dziewczyna i od razu usadowiła się na siedzeniu.
Ola zrobiła to samo, była ciekawa, czego teraz chce od
niej "Czarnulka". Ta mówiła dalej - Widzę, że ty też lubisz
patrzeć na ludzi i obserwować ich reakcje. - to było dla
Oli duże zaskoczenie, od razu tak celnie trafiła.
- No tak... A co znaczy "też"? Robisz to, co ja? -
spytała "Czarnulę"
- Nie, nie ja... Mój młodszy brat. I w sumie sama nie
wiem, dlaczego podeszłam do ciebie teraz, intuicja mi coś
podpowiada, ale lepiej nie będę mówić, co. A tak przy okazji,
jestem Agnieszka. Ale mówią na mnie Mala. - powiedziała i
wyciągnęła rękę.
- Ola.
- Jesteś tu sama?
- Yhm. Ale za to ty nie.
- Ha, już wypatrzyłaś - uśmiechnęła się. - Tak, jestem z
tatą i młodszym bratem, siedzą na górze, przed chwilą wzięli ode
mnie to zamówienie.
- A co mówiłaś o swoim bracie? On też obserwuje ludzi?
Ile on ma lat? - dopytywała się wyraźnie zaciekawiona Ola.
Agnieszka jeszcze bardziej się uśmiechnęła.
- Ma 18 lat, nazywa się Radek i odkąd pamiętam,
uwielbiał przesiadywać w parku i gapić się na ludzi. Czasem też
ich rysował. Ma do tego ogromny talent. Wydaje mi się, że
musicie się poznać. Chciałabyś?
- W sumie nie miałabym nic przeciwko... - mimo woli
Ola zaczerwieniła się, miała bowiem nadzieję, że teraz
spotka kogoś wyjątkowego. Zapomniała już całkiem o kłótni z
matką. Wstały i poszły na górę.
Przy stoliku na końcu sali rozpoznała ojca Agnieszki,
naprzeciwko niego siedział prawdopodobnie Radek, był odwrócony
plecami do dziewczyn. Miał ciemne, kilkucentymetrowe włosy,
szarą bluzę z kapturem i jeansy. Oli zabiło serce. W końcu
podeszły do stolika i mogła zobaczyć twarz Radka. Oczekiwania
dziewczyny spełniły się, wydawał jej się bardzo przystojny, miał
duże, piwne oczy i trochę szerokie brwi. Na to zawsze zwracała
uwagę u chłopaków. Przywitała się z nim i z jego ojcem, a
Agnieszka kazała jej usiąść ze wszystkimi. Ola czuła się
trochę jak intruz, ale chciała nawiązać bliższą znajomość z
Radkiem. Rozmawiało im się całkiem miło, dziewczyna łapała
ukradkowe spojrzenia brata Mali, co dawało jej nadzieję na
lepszy kontakt. Kiedy zbierali się do wyjścia, Agnieszka poszła
na bok z Radkiem i powiedziała mu o czymś. Ola domyślała
się, że chodzi o nią i czuła się niezręcznie. Skończyli i
chłopak podszedł do niej.
- Siostra mówiła mi trochę o tobie. I myślę, że to, co
powiedziała jest wystarczającym powodem, żeby z tobą bliżej się
zapoznać. Przejdziemy się? - zaproponował, co całkowicie zatkało
Olę. Ale zgodziła się i po chwili siedzieli sami na ławce.
Rozmawiali o obserwowaniu ludzi i o rysunkach Radka.
- Może niedługo ci je pokażę. Mam ich całą szafę, ale
tylko się marnują. Właściwie nikt ich nie widział oprócz Mali i
mojego taty...
- A mama?
Zapadła chwilowa cisza.
- Moja matka nie żyje... - powiedział, a Oli
zrobiło się przykro i głupio jednocześnie, że o to spytała.
- Przepraszam...
- Nie szkodzi, przecież nie wiedziałaś. - wymusił
uśmiech - Z resztą to już tak bardzo nie boli.
- A... kiedy... umarła...?
- Pięć lat temu, miała raka płuc... To przez palenie,
tyle razy jej mówiłem, żeby to rzuciła, ale ona się tylko
śmiała, bo twierdziła, że nic jej się nie stanie...
- Jeśli nie chcesz, nie musisz mi o tym opowiadać.
- Sam nie wiem, chyba muszę to z siebie wyrzucić...
- Ale przecież jestem dla ciebie obcą osobą, może
będziesz się potem czuł głupio.
Spojrzał Oli prosto w oczy, poczuła mrowienie w karku. I
zaczął opowiadać. Jak było im ciężko, jak sobie z tym radzili,
jakie mieli kłopoty.
- Od tamtego czasu ojciec stara się poświęcać jak
najwięcej czasu mi i Agnieszce. Sama widziałaś, dziś zabrał nas
do McDonald'sa, tak jak robił to, gdy byliśmy mali.
Ola czuła, że ta rodzina, choć niekompletna i z kłopotami,
była szczęśliwa. Coś ukłuło ją w serce. Nutka zazdrości. Też
chciałaby, żeby jej rodzice mieli z nią tak dobry kontakt, a jak
na razie wolała nie myśleć o powrocie do domu. Była już szósta,
ale zbyt dobrze rozmawiało jej się z Radkiem. I nie wiadomo
dlaczego, nagle zaczęła opowiadać mu o swoich problemach w domu.
Słuchał jej uważnie, a ona poczuła łzy w oczach. Rozpłakała się
głośno i nie obchodzili ją inni ludzie, którzy przechodząc obok
patrzyli się na nią, jak na histeryczkę. Radek za bardzo nie
wiedział co robić, więc nieśmiało objął Olę. Trwali tak
jeszcze jakiś czas.
Gdy wróciła do domu Sławek jak zwykle siedział przy komputerze,
taty jeszcze nie było, a matka siedziała w kuchni i patrzyła na
zegarek. Na widok córki zaczęła płakać i krzyczeć.
- Wiesz, jak się o ciebie bałam? Nie wiedziałam, gdzie
jesteś, myślałam już o najgorszym! Przepraszam córeczko,
przepraszam. Tak się bałam... - ściszyła ton i objęła Olę.
Ona jednak nie miała ochoty na przytulanie matki, dała więc jej
delikatnie do zrozumienia, że to nieodpowiedni moment. Zawsze
jest tak samo, najpierw wypomina córce różne rzeczy, czepia się
do wszystkiego, krzyczy, a potem nagle żałuje i przeprasza.
Ola czuła się coraz gorzej w tym błędnym kole. Nie
wiedziała już, co robić, by uniknąć humorów matki. Zamknęła się
w pokoju, położyła na łóżku i zaczęła płakać.
Rano odzywała się do wszystkich tylko półsłówkami. Ojciec
patrzył na nią dziwnie.
- Musiałaś to robić mamie? - spytał w końcu.
- A czy ona musi to robić mnie? - zareagowała trochę
zbyt ostro, to też prawie zawsze się kończyło awanturą.
- Jak ty się odzywasz do ojca?! Nie pyskuj! - powiedział
stanowczo.
W dziewczynie wszystko zaczęło się gotować, ale jakoś
powstrzymała wybuch. Nic mu nie odpowiedziała, wzięła tylko
kanapkę i poszła z nią do swojego pokoju. Tam mogła przynajmniej
od nich odpocząć choć momencik. Włączyła ulubioną płytę Suicidal
Tendencies i od razu poczuła się lepiej, miała wrażenie, że nie
jest sama ze swoimi problemami. Przy tej muzyce znajdywała się w
swoim świecie. Po chwili nie była już taka zdenerwowana,
napawała się tym, że jest wreszcie sobota, piękny majowy dzień.
Ale nie mogła się z tego cieszyć tak do końca.
Ojciec wyszedł do pracy, a matka podlewała kwiaty w salonie.
Ola usiadła przy stole i patrzyła na nią. Chciała coś
powiedzieć, zrobić, żeby już było dobrze, ale nie wiedziała co.
W jej ciele uruchomiła się jakaś blokada, zupełnie, jakby była
sparaliżowana. Nie potrafiła nawet wstać. Ogarnął nią lęk.
Jedyne do czego była zdolna, to cichy płacz. Matka obejrzała się
i zaraz podeszła do córki.
- Co się stało, kochanie? Oleńko, dlaczego ty
płaczesz? Ktoś ci zrobił krzywdę? - mówiła tuląc ją.
"Ty mi robisz krzywdę, dlaczego nie możesz tego pojąć?..."
myślała dziewczyna. Ale teraz nie broniła się przez uściskiem
mamy. Brakowało jej tych chwil przepełnionych czułością i
ciepłem, dawno tak nie było. Zaczynała czuć się głupio, że w
ogóle kiedykolwiek wyklinała swoją matkę. "Błędne koło" myślała.
Po południu zadzwoniła Majka, przyjaciółka Oli. Ona znała
sytuację w jej domu. Umówiły się na osiemnastą koło klubu
Firlej, Ola musiała z nią pogadać. Choć zdecydowanie
większe korzyści przynosiło jej milczenie z Majką, ono potrafi
być kojące. Przed spotkaniem po kilka razy
przesłuchiwała "Nobody hears" i "How will I laugh tomorrow"
Suicidal Tendencies.
Wyobrażała sobie, jak to będzie z jej
śmiercią. Czy poleje się krew, czy opadnie na podłogę pod
wpływem tabletek...
Usiadły na ławeczce koło klubu, ale nie rozmawiały o rodzicach
Oli. Mówiły o wszystkim i o niczym. Ola wspomniała też
o Radku.
- Mówię ci, jest zajebisty. Ma śliczne oczy, szerokie
ramiona, nic, tylko się wtulać. A to bardzo z nim przyjemne. -
pochwaliła się.
- Przytulaliście się?! Matko, w pierwszy dzień
znajomości? - wołała zaskoczona Maja.
- Pocieszał mnie. Płakałam...
- Przez nich?
- Tak...
Zawiał wiatr i zdmuchnął nasionka z dmuchawców roznosząc je
wszędzie. Słońce odbijało się w liściach i oczach, a kolejne
krople wody zrosiły delikatnie trawę i jej bluzkę. Znów zawiało
mocniej. Skąd tutaj słona woda?
- O której to się wraca do domu? - ledwie weszła do
mieszkania, a ojciec już miał pretensje.
- Nic nam dzisiaj nie pomogłaś! - odezwała się matka.
- Ale przecież przed wyjściem sprzątałam łazienkę,
umyłam naczynia, odkurzyłam dywany.... - tłumaczyła się.
- Bo to twój święty obowiązek! Mogłabyś czasem wpaść na
pomysł i sama z siebie poukładać w szafkach w kuchni! A tak to
zawsze ja z tatą musimy ci mówić, co masz zrobić! Wstyd mi za
ciebie!
Miała ochotę coś rozwalić, rozryczeć się, wybiec z domu, zabić
ich albo najlepiej siebie... Teraz tylko mogła się rozpłakać i
pobiec do pokoju. Rzuciła się na łóżko. Za nią przybiegła matka.
- I jeszcze śmiesz beczeć?! - wrzasnęła, odwróciła
brutalnie wtuloną w poduszkę twarz jej córki i mocno uderzyła w
policzek.
Oli zrobiło się ciemno przed oczami, w uszach zadzwoniło,
a w sercu ukłuło najboleśniej, jak mogło. Już nie płakała,
oddychała bardzo ciężko. Błądziła bezwiednym wzrokiem po pokoju
natrafiając od czasu do czasu na zmrużone oczy matki. Ta
wyprostowała się i odchodząc powiedziała już ciszej.
- Należało ci się. Mam nadzieję, że będziesz bardziej
odpowiedzialna.
Ola jeszcze długo leżała na łóżku patrząc się w sufit
pustym wzrokiem i trzymając się za opuchnięty policzek. W ustach
czuła smak słonych łez a zza drzwi dochodził do niej krzyk ojca.
- Ile ty jeszcze będziesz siedział przy tym komputerze?
Nic się nie uczysz! Jak można mieć tylko czwórkę z matematyki?
Przynosisz mi wstyd! Od jutra zero komputera, tylko nauka!
"Nie martw się, Sławek, to się kiedyś skończy, obiecuję..."
Śniło jej się, że przyjechał Radek i niósł bukiet kwiatów, ale
kiedy doszedł do Oli zamiast róż były frytki a wraz z
nimi pojawiła się matka z krzykiem: "Jesteś nieodpowiedzialna!
On cię może zgwałcić. A ty nic w domu mi nie pomagasz!". I nagle
zamiast Radka stał ojciec, który trzymał za kierownicę jakiegoś
roweru. Pchnął go w stronę Oli, a ona upadła. Widziała
Agnieszkę ze ślicznym uśmiechem stąpającą po jej głowie. A
właściwie po policzku. Strasznie ją po tym bolał i czuła, jak
puchnie. Chciała go rozmasować, ale nie mogła podnieść rąk.
Zaczął boleć jeszcze mocniej i w końcu zerwała się ze snu z
krzykiem. Rozejrzała się po pokoju i wstała. Była czwarta
trzydzieści dwa. Dłoń miała przyciśniętą do policzka. Poszła do
łazienki, żeby znaleźć tabletki na ból, miała wrażenie, że jej
twarz wygląda jak wielki pomidor. Zaczęła grzebać w apteczce i
nim znalazła środki przeciwbólowe natrafiła na coś podłużnego i
ostrego. "Brzytwa..." przemknęło jej przez myśl, narzucając
tysiące pomysłów. Połknęła tabletkę i poszła spać.
- Nie byłam sobą, nie chciałam ci tego zrobić, córeczko.
Proszę, wybacz mi... To już się nie powtórzy, ja wiem, że ty
jesteś wspaniałe i dobre dziecko... - przepraszała rano Olę
jej matka. Ale dziewczynę to za bardzo bolało, znów chciało jej
się płakać. Miała jednak nadzieję, że się wszystko ułoży, więc
pozwoliła mamie się objąć.
Stanęła przed lustrem. Policzek dalej był zaczerwieniony, ale
nie bolał już. Dotknęła go delikatnie i przybliżyła twarz do
gładkiej tafli. Lubiła swoje oliwkowe oczy, ładne brwi i to, że
nie miała prawie żadnych problemów z cerą. Na czoło delikatnie
opadała przeczesana na bok grzywka, włosy sięgały ramion.
Chciała uśmiechnąć się do swojego odbicia, ale nie potrafiła. Z
zamyślenia wyrwał ją głos jej brata.
- Ola, telefon do ciebie! - darł się
dziesięcioletni Sławek, właśnie wrócił z mszy na wcześniejszą
godzinę.
Dziewczyna wyszła z łazienki i podeszła do telefonu.
- Słucham? - powiedziała.
- Cześć, tu Radek... - odezwał się głos w słuchawce, a
Oli natychmiast poprawił się humor.
- Cześć. Nie sądziłam, że zadzwonisz... - to była
prawda, przeczuwała, że choć da mu swój numer, to się nie
odezwie. Ale jednak...
- No coś ty! Obiecałem, więc nie chciałem okazać się
chamem.
- Dzięki.
- No... więc... Czy miałabyś jeszcze ochotę się ze mną
spotkać? - spytał, a dziewczynie zabłysły oczy. Odczekała
chwilę, by nie wydać swojego entuzjazmu.
- Tak, myślę, że tak. Ostatnio miło mi się z tobą
rozmawiało.
- Mi z tobą również. A więc, kiedy? Myślałem, żeby może
nawet dzisiaj... Na rynku, na tamtej ławce, co?
- Ech, no dobra... O siedemnastej?
- Super, będę na pewno. No to hej.
- Do zobaczenia... - pożegnała się i odłożyła słuchawkę.
Teraz musiała wyszykować się do kościoła, więc pobiegła się
przebrać.
Rodzice zgodzili się na wyjście i przed piątą ładnie ubrana
szła w stronę rynku. Starała się odpędzić jak najdalej myśli o
matce i wczorajszym wydarzeniu, by nie zepsuły jej spotkania.
Przechodziła obok sklepu z odzieżą, spojrzała w szybę
wystawy. "Jestem za gruba... Po co ja wychodzę z domu? Nie dopnę
niedługo tych jeansów" krytykowała się, co było nieodłączną
częścią każdego dnia. Minęła dwie roześmiane dziewczyny z
figurami, jak u modelek. Wzięła głęboki oddech i ruszyła przed
siebie. Może jednak nie jest taka beznadziejna skoro Radek
chciał się z nią umówić?
Czekał na nią w umówionym miejscu z uśmiechem na twarzy. To
dało Oli jeszcze większą satysfakcję, niż jakby przyniósł
jej róże. Przywitali się i usiedli na ławce. Na początku rozmowa
nie kleiła się, ale potem, gdy poszli na lody, wszystko toczyło
się już lepiej. Ola czuła się szczęśliwa, zwłaszcza, że
Radek tak na nią patrzył... Chciał, żeby przejechali się bryczką
po rynku i długo musiał namawiać dziewczynę, żeby się zgodziła.
W końcu usiedli wygodnie i ruszyli na przejażdżkę, za którą
oczywiście płacił Radek. Objął nieśmiało Olę, a ona
poczuła, że zaraz będzie skakać z radości. Ukradkowe spojrzenia
pełne wyrazu śmigały między nimi, tworząc ciepłe iskierki.
- Dziękuję, było naprawdę super... - powiedziała, gdy
odprowadził ją do domu. Robiło się ciemno.
- To twoja zasługa. - odpowiedział patrząc jej głęboko w
oczy. Dziewczyna zaśmiała się. - Dlaczego się śmiejesz?
- Ech, jest jak w jakimś romansidle. Odprowadzasz mnie do
domu, rozmawiamy pod bramą, brakuje jeszcze żebyś mnie
pocałował - i śmiała się dalej nie zwracając na niego uwagi.
Jego usta były słodkawe i ciepłe.
Do mieszkania weszła cała w skowronkach, wciąż pamiętała to
uczucie, gdy ją całował. Było po dwudziestej pierwszej, więc
szybko pobiegła do łazienki by wziąć prysznic.
- Tylko nie za długo, młoda damo! - usłyszała głos ojca.
Czuła się jeszcze bardziej szczęśliwa, że jak na razie rodzice
nie przyczepili się do niczego. Tego wieczora zasnęła spokojnie
z nadzieją, że teraz wszystko będzie lepiej.
W szkole nie mogła się na niczym skupić, myślała ciągle o
Radku. Miała szczęście, że w poniedziałki nie ma żadnych
ważniejszych lekcji. Opowiedziała oczywiście Majce, jak było na
spotkaniu i obydwie piszczały z radości. "Cieszę się, że mam
taką przyjaciółkę" pomyślała. Po czwartej lekcji dostała
sms'a: "Może spotkamy się jeszcze raz?". Odpisała w
błyskawicznym tempie.
Do ich spotkania w środę Ola pokłóciła się z rodzicami
tylko raz. Znów poszło o głupstwo, ale nie odzywają się do
siebie. Ojciec wrzeszczał, że za długo siedzi przy komputerze,
nie uczy się i nie pomaga w domu. Sławek oberwał za bójkę w
szkole i za to, że nie miał ochoty zjeść obiadu. Matka wyzywała
ich, ojciec wyciągnął pas. Światełka w oczach Oli pojawiły
się dopiero, gdy zobaczyła Radka czekającego na nią niedaleko
Areny. Przy nim zapominała o kłopotach i pragnęła wtulać się w
jego ramiona bez końca. Rozumiał ją i pocieszał. "Dlaczego nie
poznałam go wcześniej?" myślała, bo czuła, że łatwiej byłoby jej
przejść przez te trudne chwile z przeszłości. Zaszyli się w
jakimś odludnym zakątku do późnego wieczora. Pod koniec
spotkania znów czuła ten wielki ból w sercu, tęsknotę za
miłością rodziców. Kochali ją? Mówili, że tak i dlatego trzymają
ją krótko, żeby "nie wyrosła z niej pusta dziewczyna". Ale czy
dobre wychowanie polega na krzyku, upokorzeniach, biciu i
przytuleniu tylko od czasu do czasu? Wszystko najbardziej się
zmieniło w tym miesiącu, a mówią, że maj to powinien być piękny
czas... Wcześniej jakoś dawała sobie radę, nie było tylu
awantur. A ostatnio... Nie wiedziała, co się dzieje i nie
wiedziała, jak to zmienić. Była tak zagubiona, jak nigdy dotąd.
Szukała wyjścia.
Wróciła do domu o dwudziestej drugiej pięć i została przywitana
pretensjami i krzykami. Nie chciała ich słuchać. Pobiegła do
pokoju i zamknęła drzwi, zasłaniając potem uszy. Przez okno
wpadało delikatnie światło księżyca i latarni ulicznych, tworzył
się iście romantyczny nastrój. Leżała długo na łóżku patrząc się
na te słabe promienie. Łzy powoli płynęły po policzku, w głowie
toczyła się wojna, a serce zdawało się rozrosnąć tak, że nie
było w jej ciele na nic innego miejsca. Wspominała przeżyty
dzień, ostatni miesiąc, rok, całe życie... Chciało jej się
krzyczeć i rozwalić coś, ale mogła jedynie zacisnąć zęby na rogu
kołdry i wydać z siebie zduszony pisk. Wstała i spojrzała na
zegarek, była druga szesnaście. Kręciło jej się w głowie, ale
była w pełni świadoma. Wiedziała co robi... Poszła do łazienki i
otworzyła apteczkę, wyjęła z niej ową brzytwę, o której
istnieniu dowiedziała się niedawno. Zapalona była tylko mała
lampka koło lustra, drzwi zamknięte na zasuwkę. Ola
spojrzała na nadgarstki, widziała drogę swoich żył. Cały czas
płakała, ale nie dlatego, że bała się śmierci, płakała przez
nich... Przyłożyła ostrze do skóry i wbiła je najmocniej, jak
sobie na to pozwoliła. Zabolało, ale nie bardzo, bo tej nocy
Ola czuła się, jakby była w obcym ciele. Zaczęła płynąć
krew, a dziewczyna pogłębiała i poszerzała otwór. Cięła wzdłuż
żył, nie w poprzek, ponieważ słyszała, że wtedy są większe
szanse na śmierć. To był lewy nadgarstek, teraz zaczęła rozcinać
prawy. Szło jej nieco gorzej, gdyż nie była leworęczna. Po
chwili do wanny z obu nadgarstków obficie spływała krew.
Ola już nie płakała, czuła się coraz bardziej spokojna i
senna. Nie myślała o nikim, nie myślała w ogóle o niczym.
Patrzyła tylko tępym wzrokiem na powiększającą się plamę w
wannie. Po dłuższym czasie poczuła mrowienie w rękach, opadła
powoli na podłogę brudząc teraz krwią kafelki. Głowę miała
opartą o kosz na brudną bieliznę, nogi podciągnięte pod siebie.
Nagle przez jej głowę zaczęły przewijać się dziwne obrazy, jak w
kalejdoskopie. Widziała zaśnieżone góry, naćpanych hippisów,
chrabąszcze, później siebie idącą po dachu. W końcu straciła
przytomność.
Tata Oli dostał się do łazienki przed ósmą rano,
wykręcając zasuwkę. Jego córka była już martwa...
Hmmmm... No moze nie taki wielki (coniektorzy zdazyli juz o mnie zapomniec :P, powiedzmy, ze nie powiem, ze to byl np. Adams :P) Ale sa tez tacy, ktozy o mnie pamietali... Np. Martusia ;] I za to wlasnie ją koffuniam :P Hmmm... W sumie nie bylo mnie na necie dosyc dlugo, wiec nie dziwie sie, ze o mnie zapomnieli ;) Heh... No coz, trudno :)